Wątpliwości wokół pojęcia broni palnej

Krzysztof Gorazdowski, Andrzej Nowak
Wątpliwości wokół pojęcia broni palnej pozbawionej cech użytkowych

Obowiązujące uregulowania prawne dotyczące posiadania broni palnej oparte są w głównej mierze na przepisach ustawy z 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (art. 10)333 i towarzyszących jej aktach wykonawczych, w tym rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 20 marca 2000 r. w sprawie rodzajów szczególnie niebezpiecznych broni i amunicji oraz rodzajów broni odpowiadającej celom, w których może być wydane pozwolenie na broń (art. 3, 4, 5, 6, 7, 8 i 9)334. Zgodnie z treścią tych aktów normatywnych pozwolenie na broń może być wydane z przeznaczeniem broni do celów: ochrony osobistej, ochrony mienia, łowieckich, sportowych, kolekcjonerskich, pamiątkowych i szkoleniowych.
Przedmiotowe akty prawne ani nie zawierają, ani też nie definiują pojęcia broni palnej pozbawionej cech użytkowych (tzw. destruktów lub deko). Jedynie w rozporządzeniu z 3 kwietnia 2000 r. w sprawie przechowywania, noszenia i ewidencjonowania broni i amunicji335 ustawodawca, odnosząc się do przechowywania broni palnej do celów pamiątkowych, wskazał, że taki przypadek może mieć miejsce.
Pojęcie broni palnej określone zostało w art. 7 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji oraz w art. 5 cyt. ustawy, zgodnie z którym gotowe lub obrobione istotne części broni palnej uważa się za broń palną.
W konsekwencji takiego zabiegu legislacyjnego, za broń palną – często zupełnie niesłusznie – uważane są zdekompletowane, niezdolne do oddania strzału i rażenia celu na odległość egzemplarze broni popularne zwane „destruktami” lub „deko” będące w posiadaniu kolekcjonerów i zbieraczy militariów. Nie można utożsamiać destruktów – nierzadko skorodowanych elementów broni – z bronią palną, której immamentną cechą jest stwarzanie realnego niebezpieczeństwa dla życia i zdrowia człowieka. Inne sądy w tej materii są całkowicie nieuprawnione i odbiegają od powszechnie przyjętych reguł wykładni językowej, które za broń palną uznają jedynie w pełni funkcjonalne jednostki broni palnej, co ma również odniesienie do istotnych części broni palnej.
Warto wskazać, iż ustawa z dnia 14 lutego 2003 r. o zmianie ustawy o broni palnej i amunicji oraz zmianie ustawy o Biurze Ochrony Rządu336, której większość przepisów weszła w życie z dniem 1 stycznia 2004 r., wprowadziła do materii ustawowej pojęcie broni palnej pozbawionej cech użytkowych, według którego pozbawienie cech użytkowych wszystkich istotnych części broni palnej (szkieletu, lufy, baskili, zamka, komory zamkowej, bębna nabojowego), powoduje, że egzemplarz taki utracił zdolność do wystrzelenia pocisku lub substancji z lufy albo elementu ją zastępującego, a tym samym nie jest zdolny do wywołania efektu wizualnego lub akustycznego (nie jest również bronią alarmową lub sygnałową ).
Musi być zatem spełniony warunek wyrażający się w tym, aby przywrócenie broni palnej cech użytkowych bez podjęcia czynności specjalistycznych nie było możliwe. Wprawdzie zgodnie z art. 6 pkt 2 cyt. wyżej ustawy przedmiotowy przepis wejdzie w życie dopiero z dniem członkostwa Polski w Unii Europejskiej, to jednak pojęcie broni palnej pozbawionej cech użytkowych już teraz nabiera znaczenia z uwagi na zastąpienie obowiązku uzyskania pozwolenia na posiadanie obowiązkiem rejestracji przedmiotowej broni.
W dotychczasowym stanie prawnym, jak wyżej wskazano, nie zdefiniowano pojęcia broni palnej pozbawionej cech użytkowych. Pomimo tego właściwe organy administracyjne wydawały pozwolenia na posiadanie broni palnej kolekcjonerskiej pozbawionej cech użytkowych, w pełni uznając ją za broń palną.
Także obowiązująca w tym zakresie od 10 lutego 1961 r. do 20 marca 2000 r. ustawa z 31 stycznia 1961 r. o broni palnej i amunicji (Dz. U. Nr 6, poz. 43) nie normowała pojęcia broni palnej pozbawionej cech użytkowych – czyli pozbawionych zdolności oddania strzału egzemplarzy broni palnej2, ani też nie przewidywała możliwości wydawania pozwoleń na takie egzemplarze, a dokonywane na gruncie ustawy z 1961 roku utożsamianie jej z bronią kolekcjonerską nie znajdowało podstaw prawnych i stanowiło nadinterpretację prawa. Zwrócić należy także uwagę na fakt, że organy ścigania w sposób dowolny dokonywały wykładni zapisów ustawy z 1961 roku i nierzadko w sprawach o zbliżonych stanach faktycznych dotyczących cofnięcia pozwolenia na broń pozbawioną cech używalności zajmowały zgoła odmienne stanowiska. W jednej z decyzji administracyjnych pojawiło
336 Dz. U. Nr 52, poz. 451 z dnia 28 marca 2003 r.
2 W nazwie wydawanych decyzji błędnie przyjmowano pojęcie broni palnej pozbawionej cech „używalności”, co wskazywać może na odmienne znaczenie i rozumienie językowe tego zwrotu w kontekście przedmiotów nowych i używanych, a nie przedmiotów funkcjonalnych (użytkowych) i niefunkcjonalnych (pozbawionych cech użytkowych).
Prokuratura i Prawo 6, 2004 160 Wątpliwości wokół pojęcia broni palnej...
się stwierdzenie, iż „ organ I instancji nie popełnił zatem błędu wydając P. J. – na podstawie art. 4 ust. 2 – ustawy o broni, amunicji i materiałach wybuchowych z 1961 r. pozwolenie na posiadane broni, która nie była zdolna do oddania strzału (…)”3. Z kolei w innej decyzji organ II instancji wskazywał : „Należy zwrócić uwagę, że przepisy prawa obowiązujące w momencie wydania decyzji – tj. ustawa z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji i materiałach wybuchowych” (Dz. U. Nr 6, poz. 43 z późn. zm.) – nie przewidywały możliwości udzielania przez organy policji pozwoleń na broń pozbawioną cech używalności, a jedynie na broń palną krótką, myśliwską i sportową. Tym samym należy stwierdzić, że decyzja zezwalająca na posiadanie broni pozbawionej cech używalności wydana została bez podstawy prawnej, brak było bowiem przepisów, które mogłyby stanowić podstawę załatwienia sprawy w drodze decyzji”4.
W obecnym stanie prawnym, aby wyjaśnić dokładnie pojęcie broni palnej pozbawionej cech użytkowych, należy w szczególności odnieść się do zawartej w ustawie z 21 maja 1999 r. o broni i amunicji definicji broni palnej. W rozumieniu art. 7 cyt. ustawy „bronią palną jest niebezpieczne dla życia lub zdrowia urządzenie, które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających na skutek spalania materiału miotającego, jest zdolne do wystrzelenia pocisku lub substancji z lufy albo z elementu zastępującego lufę, a przez to do rażenia celów na odległość”. Z przytoczonej definicji broni palnej wynika, że aby przedmiot lub urządzenie mogły być uznane za broń palną, muszą posiadać określone właściwości, jak:

– działanie na zasadzie wykorzystania energii sprężonych gazów powstałych w wyniku spalania materiału miotającego;

– posiadanie lufy lub elementu ją zastępującego o określonych właściwościach;

– posiadanie zdolności do wystrzelenia pocisku lub substancji z lufy;

– posiadanie zdolności do rażenia celu na odległość;

– stwarzanie zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzkiego.
Jednostki broni palnej pozbawione wymienionych wyżej cech użytkowych w wyniku np. rozwiercenia komór nabojowych, pozbawienia drożności lufy, unicestwienia układu miotającego nie stanowią broni palnej w rozumieniu art. 7 ustawy o broni palnej i amunicji, a są tylko przedmiotami o wyglądzie broni palnej.
Słuszność tezy, że broń palna pozbawiona cech użytkowych nie stanowi broni palnej potwierdza także orzecznictwo. Dla przykładu w orzeczeniu z dnia 6 sierpnia 1998 r. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie

podkreślił, że „(...) dopóki broń posiada szkielet, lufę, zamek i komorę nabojową – jest bronią i chcąc ją posiadać należy uzyskać stosowne pozwolenie. Natomiast jeżeli broń faktycznie będzie pozbawiona jednej z wymienionych części, utraci cechy broni i wówczas na posiadanie takiego przedmiotu nie jest wymagane zezwolenie”5. W innym orzeczeniu Sąd Apelacyjny w Warszawie stwierdził, że skoro straszak nie posiada cechy zdolności do rażenia pociskiem z odpowiedniej odległości to nie może być uznawany za broń palną, w rozumieniu przepisów ustawy o broni i amunicji6. Z kolei w wyroku z dnia 8 kwietnia 1975 r. Sąd Najwyższy7 wyraził pogląd, że wystawiony jako eksponat w muzeum egzemplarz pistoletu wojskowego P–64, przechowywany w oszklonej gablocie, jakkolwiek technicznie niesprawny na skutek zaklinowania lufy i obcięcia iglicy, może być w dość łatwy sposób przez usunięcie tych uszkodzeń doprowadzony do stanu używalności, przez co może stanowić broń palną w rozumieniu art. 286 d. k.k. (obecnie art. 263 § 2 k.k.) oraz broń wojskową w rozumieniu art. 329 § 2 d. k.k.
Podnoszony przez oponentów argument wynikający z interpretacji art. 5 ust. 1 cyt. ustawy, zgodnie z którym gotowe lub obrobione istotne części broni palnej uważa się za broń palną, byłby słuszny tylko w przypadku precyzyjnego dookreślenia w ustawie zakresów znaczeniowych pojęć „gotowe” i „obrobione”. Takiego zabiegu ustawodawca jednak nie przeprowadził. Przywołany w całości art. 5 stanowi, iż „gotowe lub obrobione istotne części broni lub amunicji uważa się za broń lub amunicję”, zaś „istotnymi częściami broni palnej i pneumatycznej są: szkielet broni, baskila, lufa, zamek, komora zamkowa oraz bęben nabojowy”.
Z treści wskazanego artykułu wynika, że za broń palną zostają uznane także gotowe lub obrobione istotne części broni – a więc części wymienione w ust. 2, co skutkuje tym, że za ich posiadane bez stosownego pozwolenia przewidziana jest odpowiedzialność karna, tak jak za posiadanie broni palnej (art. 263 § 2 k.k.). Jednak ustawodawca w żaden sposób nie zdefiniował pojęć gotowych lub obrobionych istotnych części broni. Z przedmiotowego zapisu nie wynika, jakim kryteriom mają one odpowiadać, a więc jakie muszą posiadać właściwości i cechy, aby za takowe były uznane. Z uwagi na brak powyższych definicji – koniecznym w tej sytuacji staje się dokonanie wykładni językowej pojęć „gotowe” i „obrobione” [istotne części broni] – co wynika bezpośrednio z reguły, że wykładnia językowa ma pierwszeństwo przed celowościową.

Korzystając ze Słownika języka polskiego łatwo znajdziemy tam pojęcia „gotowy”, „obróbka”, „obrobić” oraz „część”. Termin „gotowy” oznacza produkt [wyrób] finalny, całkowicie wykonany, wykończony, opracowany już przez kogoś, a tym samym już istniejący, posiadający przypisaną formę, kształt i właściwości użytkowe. Gotowymi są więc wyroby wykonane fabrycznie przeznaczone do bezpośredniego użycia, zgodnie z przeznaczeniem i w sposób dla nich przewidziany. Pojęcie „obróbka” – definiuje proces technologiczny, którego celem jest nadawanie wytwarzanym produktom wymaganych kształtów (obróbka ubytkowa, plastyczna obróbka) albo właściwości fizycznych i chemicznych (cieplna obróbka, cieplno-chemiczna obróbka) bądź magnetycznych (cieplno-magnetyczna obróbka). Obróbka ubytkowa obejmuje: obróbkę skrawaniem i obróbkę erozyjną; obróbki zmieniające właściwości powierzchni przedmiotu są nazywane powierzchniowymi, należą do nich obróbki erozyjne, cieplno-chemiczne, a także najnowsze obróbki — fizyczne i chemiczne nanoszenie par (PVD i CVD) oraz nanoszenie detonacyjne. W zależności od rodzaju obrabianego materiału rozróżnia się obróbki: drewna, metali, tworzyw sztucznych itp. Z kolei „obrobić” to nie inaczej, jak nadać czemuś zamierzony kształt, wygląd przez ciosanie, gładzenie, szlifowanie etc., zaś w językowym znaczeniu „część” to wycinek całości będący wynikiem podziału lub wyodrębniony teoretycznie dla bliższego określenia czegoś (np. miejsca), jeden z elementów, na które dzieli się jakaś całość, pewna ilość z całości; dział, kawałek, odcinek, ułamek.
W końcu „istotny” oznacza charakterystyczny, główny, podstawowy, ważny, zasadniczy element, przedmiot lub zespół niezbędny i konieczny do prawidłowego funkcjonowania urządzenia jako całości spełniającej określone funkcje użytkowe.
Z przytoczonej wykładni językowej przedstawionych powyżej pojęć wynika jednoznacznie, że aby wymienione w ust. 2 art. 5 cyt. ustawy istotne części broni mogły być uznane za gotowe lub obrobione, muszą spełniać następujące warunki:

– stanowić w pełni ukompletowany, funkcjonalny i technicznie sprawny zespół części (lub samodzielny pojedynczy element) pozwalający na jego natychmiastowe i bezpośrednie użycie zgodnie z przeznaczeniem,

– posiadać (zespół lub pojedynczy element) kształt i wymiary przewidziane w jego dokumentacji konstrukcyjnej i wykonawczej.
Zważywszy że w przypadku tzw. destruktów – to jest jednostek pozbawionych przypisanych im cech używalności w wyniku celowo wykonanych zabiegów, zespoły broni utraciły pierwotne cechy i właściwości dla nich przewidziane, niezbędne do ich działania zgodnie z przeznaczeniem i

funkcjami wykonywanymi w cyklu działania broni palnej – uznawanie ich za gotowe lub obrobione istotne części broni jest bezzasadne i pozbawione podstaw prawnych, tym bardziej że ustawodawca nie zdefiniował warunków, jakim powinny one odpowiadać. W praktyce dochodzi nawet do konstruowania absurdalnych wniosków. Niektórzy biegli w swoich opiniach stwierdzają wprost, że „opiniowany materiał dowodowy pozbawiony jest właściwości użytkowych, i nie nadaje się do oddania strzału” (czyli nie posiada cech broni palnej), a następnie, że „(...) opiniowany materiał dowodowy jest bronią palną”9.
Organy ścigania powinny wiedzieć, iż za broń palną mogą być uznane tylko jednostki broni w pełni funkcjonalne – posiadające wszystkie konstytutywne właściwości broni palnej.
Posiadacz broni palnej pozbawionej cech użytkowych nie podlega odpowiedzialności karnej z art. 263 § 2 k.k., albowiem przepis ten penalizuje odpowiedzialność za nielegalne posiadanie broni palnej niebezpiecznej dla życia i zdrowia, a nie przedmiotów o wyglądzie broni palnej. Przedstawiona wykładnia ma duże znaczenie praktyczne i jest adresowana nie tylko do kolekcjonerów, którzy organizują zloty, prezentują publicznie zbiory broni, wymieniają się poszczególnymi egzemplarzami, a także nabywają i odsprzedają je innym osobom, ale i do sądów, prokuratury i policji. Większość posiadaczy takich egzemplarzy broni palnej nigdy wcześniej nie ubiegała się o uzyskanie stosownego zezwolenia organu władzy na posiadanie broni palnej pozbawionej cech użytkowych.
W praktyce można jednak spotkać się z całkowicie odmiennym stanowiskiem, a mianowicie, że posiadanie destruktów wymaga pozwolenia, co ma z kolei wynikać z tezy, iż przepis art. 263 § 2 k.k., typizując zachowanie sprawcy, nie wymaga znamienia niebezpieczeństwa związanego z posiadaniem broni palnej w rozumieniu art. 7 cyt. ustawy10. Taki pogląd jest zupełnie błędny, albowiem ustawa Kodeks karny z 1997 r. nie zawiera definicji broni palnej, definicja ta jest wskazana w art. 7 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji. Pojęcie broni palnej zgodnie z zasadą lege non distinguente nec nostrum est distinguere (czego prawo nie rozróżnia, tego nie należy rozróżniać) powinno być jednakowo rozumiane we wszystkich przepisach. Nie można tym samym zwrotom nadawać różnych znaczeń. Przepisy Kodeksu karnego z 1997 r. zawierają w art. 148 § 2 pkt 4 k.k., 159 k.k., 223 k.k., art. 263 § 2 k.k., art. 280 § 2 k.k. pojęcie broni palnej oraz w art. 263 § 1 k.k., art. 354 § 1 k.k., 358 § 1 i 2 k.k., 359 k.k., 360 § 1 k.k. pojęcie amunicji bez uprzedniego ich zdefiniowania. Wprawdzie nie mają one charakteru norm blankietowych, ale wykładnia ich ustawowych

znamion nie jest możliwa bez odwołania się do treści normatywnej innych aktów prawnych określających pojęcie broni palnej i amunicji oraz zasady i tryb wydawania pozwoleń na ich posiadanie. W orzecznictwie i doktrynie, w czasie obowiązywania Kodeksu karnego z 1969 r. oraz w czasie obowiązywania Kodeksu karnego z 1997 r. do chwili wejścia w życie w dniu 20 marca 2000 r. ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji nie budziło żadnych wątpliwości, że podstawę do wykładni znamienia „broń palna lub amunicja” charakteryzującego wskazane wyżej normy stanowiły najpierw przepisy ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji i materiałach wybuchowych (Dz. U. Nr 6, poz. 43 ze zm.), a obecnie przepisy ustawy z dnia 21 maja 1999 r. określające w nowy sposób pojęcie broni palnej i amunicji oraz zasady wydawania i cofania pozwoleń na broń palną. Nie wydaje się, aby istniały powody do odstępstwa od utrwalonego poglądu, że podstawę do wykładni znamienia „broń palna lub amunicja” charakteryzującego normy prawne zawarte w Kodeksie karnym z 1997 r. stanowią przepisy regulujące obrót i zasady posiadania broni palnej, tym bardziej, że ustawa z 21 maja 1999 r. jest jedynym aktem prawnym rangi ustawowej, regulującym w sposób całościowy problematykę dotyczącą broni i amunicji i do definicji broni palnej i amunicji, o których mowa w przepisach kodeksu karnego, należy stosować jej przepisy. Stanowisko takie prezentuje zdecydowana większość przedstawicieli doktryny11.
Przepisy ustawy z 21 maja 1999 roku nie nakładają obowiązku ubiegania się określonego podmiotu o pozwolenia na posiadanie destruktów. Zgodnie z § 7 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 20 marca 2000 r. w sprawie rodzajów szczególnie niebezpiecznych broni i amunicji oraz rodzajów broni odpowiadającej celom, w których może być wydane pozwolenie na broń (Dz. U. z 2000 r., Nr 19, poz. 240), pozwolenia na broń do celów kolekcjonerskich mogą być wydane na:

– kusze,

– broń pneumatyczną w postaci pistoletów i karabinków,

– broń palną w postaci pistoletów, rewolwerów i karabinów, z wyłączeniem broni opracowanej konstrukcyjnie po roku 1945 oraz broni automatycznej i karabinów strzelców wyborowych,

– w pełni funkcjonalne kopie zabytkowej broni palnej ładowanej odprzodowo, wytworzone po roku 1850,

– broń myśliwską, z wyłączeniem sztucerów opracowanych konstrukcyjnie po roku 1945.

Wymienione rodzaje broni stanowią określony, zamknięty katalog broni, na jaką osobie ubiegającej się może być wydane pozwolenie. Katalog ten nie wymienia w ogóle egzemplarzy broni pozbawionych cech użytkowych. Logicznym jest, i należy uznać, iż dotyczą one tylko jednostek w pełni funkcjonalnych, a więc posiadających zdolność do wystrzelenia pocisku i rażenia celu na odległość – co zostało nawet zaakcentowane w punkcie 4 w odniesieniu do kopii broni palnej ładowanej odprzodowo – ustawodawca zaznaczył bowiem, że muszą to być kopie w pełni funkcjonalne (posiadające zdolność użytkową). Porównanie tego przepisu z treścią art. 4 ust. 1 pkt 1–4 ustawy z 21 maja 1999 o broni i amunicji prowadzi z kolei do wniosku, iż wydanie pozwolenia na broń na podstawie treści art. 10 ust. 1, pkt 4 cytowanej ustawy dla osoby fizycznej mogło nastąpić jedynie w stosunku do w pełni funkcjonalnej broni tam wymienionej i nie nakładało na określony podmiot obowiązku uzyskania pozwolenia na posiadanie jednostek broni pozbawionych cech użytkowych, nie będących w istocie bronią palną w rozumieniu art. 7 wspomnianej ustawy, lecz jedynie przedmiotami o wyglądzie broni palnej.
W myśl art. 9 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji zmienionego z dniem 1 stycznia 2004 r. przez art. 1 pkt 9 ustawy z dnia 14 lutego 2003 r. (Dz. U. z 2003 r., Nr 52, poz. 451), z tym że ust. 8 wszedł w życie z dniem 12 kwietnia 2003 r.: broń palną i amunicję do tej broni, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 11, można posiadać na podstawie pozwolenia na broń wydanego przez właściwego ze względu na miejsce stałego pobytu zainteresowanej osoby lub siedzibę zainteresowanego podmiotu komendanta wojewódzkiego policji, a w przypadku żołnierzy zawodowych – na podstawie pozwolenia wydanego przez właściwego komendanta oddziału żandarmerii wojskowej. Natomiast zgodnie z art. 11 pkt 9 dodanym przez art. 1 pkt 12 lit. d ustawy z dnia 14 lutego 2003 r. (Dz. U. z 2003 r., Nr 52, poz. 451) zmieniającej cyt. ustawę z dniem 1 stycznia 2004 r. pozwolenia na broń nie wymaga się w przypadku posiadania broni palnej pozbawionej cech użytkowych.
Zamiast wątpliwego w świetle przedstawionych wyżej wywodów obowiązku uzyskania pozwolenia na posiadanie broni palnej pozbawionej cech użytkowych ustawodawca zaproponował wprowadzenie obowiązku rejestracji broni. Zarejestrowanie broni pozbawionej cech użytkowych ma być potwierdzane w karcie rejestracyjnej broni, wydawanej posiadaczowi, który ukończył 18 rok życia. Oprócz wymogu pełnoletności przewidziano, że osoba, na rzecz której ma nastąpić rejestracja broni, powinna przedłożyć orzeczenie lekarskie i psychologiczne wydane przez upoważnionych lekarzy, stwierdzające, że nie należy ona do osób wymienionych w art. 15 ust. 1 pkt. 2–4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji i potwierdzające, że może ona dysponować bronią, a ponadto osoba taka nie może być prawomocnie skazana za przestępstwo z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej. Rejestracja broni ma zapewnić, w zamyśle ustawodawcy, dopływ informacji do organów policji i wiedzy o jej właścicielach. W przypadku niespełnienia wymogów właściwy organ wydaje decyzję administracyjną o odmowie rejestracji broni. W takim przypadku policja będzie organem uprawnionym do przejmowania broni i odpłatnego przechowywania jej w depozycie. Przyjęte w ustawie rozwiązania niewątpliwie wypełniają istniejącą w tym zakresie lukę prawną. Nadal jednak dyskusyjna pozostanie rzeczywista potrzeba rejestracji destruktów, skoro sam ustawodawca uznał, iż nie stanowią one broni palnej. Czas pokaże, czy przyjęte prawne rozwiązania wpłyną na zmianę podejścia organów ścigania do faktów posiadania przez kolekcjonerów i zbieraczy militariów egzemplarzy broni palnej pozbawionej cech użytkowych

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Wrotycz dnia Pon 15:51, 09 Lut 2009, w całości zmieniany 2 razy